Αυτό το άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου αξίζει να διαβαστεί γιατί κατά τη γνώμη μου υπεύθυνα και νηφάλια τοποθετείται στην απόφαση για τη φετινή διεξαγωγή της στρατιωτικής παρέλασης . Αξίζει να διαβαστεί .
Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά,
να τα κάνουμε αλέτρια να δουλεύει η αγροτιά!
Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα βαριάνα τα κάνουμ’ εργαλεία, να δουλεύει η εργατιά!
Τι το θέλουν τον «Αβέρωφ», τι το θέλουν το «Κιλκίς»
να τα κάνουμε τραχτέρια, να οργώνουμε τη γης!
Σε όσους έχουμε μεγαλώσει με άσματα όπως τα παραπάνω, η απόφαση για τη διεξαγωγή της στρατιωτικής παρέλασης μετά βαΐων και κλάδων μάλιστα, την 25η Μαρτίου, μάς έπεσε κάπως βαριά. Όπως και σε όσους, όλα τα προηγούμενα χρόνια διαμαρτυρόμασταν ενάντια στις παρελάσεις, ως ενσάρκωση του μιλιταρισμού, του εθνικκισμού κ.ο.κ. Όπως και να το κάνουμε το ότι η (αριστερή) περιφέρεια Αττικής και η (αριστερή) κυβέρνηση οργανώνουν κανονικότατα τη δοξολογία με όλο το τυπικό και μετά τη στρατιωτική παρέλαση, δημιουργεί, τουλάχιστον, αμηχανία. Όσο καλό κι αν είναι το χαμήλωμα της εξέδρας και η απομάκρυνση των κιγκλιδωμάτων, δεν αρκεί, ασφαλώς, για να σηματοδοτήσει ένα καινούργιο πνεύμα, ενώ το ότι μετά το πέρας της παρέλασης οι μπάντες του στρατού θα παιανίζουν δημοτικά και λαϊκά, σε μια παλλαϊκή γιορτή, δεν ξέρω πόσο βελτιώνει τα πράγματα – για μένα τα επιδεινώνει πολύ. Τέλος, λεπτομέρειες, όπως η συμπερίληψη στο πρόγραμμα εορτασμού της Περιφέρειας εκδήλωσης της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών με ομιλητή τον Γρηγόριο Κωσταρά (διαβόητος χουντικός καθηγητής της Φιλοσοφικής του Αθήνησι, που βοούσαν και οι τοίχοι της Σχολής ότι υπήρξε χαφιές επί χούντας – και, επίσης, διαβόητος διαχρονικά τενεκές) προσδίδουν μια τραγελαφική, αν όχι τραγική, νότα στο όλο εγχείρημα.
Μπορώ να φανταστώ τον αντίλογο, όχι μόνο προσχηματικό, αλλά και ουσιαστικό: ότι ο υπουργός Άμυνας είναι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ με τους οποίους συγκυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι στιγμές είναι πραγματικά κρίσιμες και επιβάλλουν ενωτικές και όχι διχαστικές κινήσεις, ότι χρειαζόμαστε παλλαϊκές εκδηλώσεις.
